Nasıl depresifim.
İçimde sıkıntılar. Ne yaptığımdan anlıyorum ne de sinirim yüzünden yapamadığımdan. Tek bir his kümesi var şu an; sinir/tahammülsüzlük ve onun getirdiği pişmanlık/mutsuzluk en çok da huzursuzluk.
Nedenini bulmaya çalışıyorum, bir türlü ulaşamıyorum ama derine. Bi yerde tıkanıyorum, kendimi haklı çıkarıcak mazeretler bulmaya çalışıyormuşum gibi geliyor. Duruyorum o zaman, kararlar alıyorum: Yapmıyıcam, önce sakinleşmeliyim, sonra tepki veririm.
Sonra bir anda, sanki kararlar alan ben değilmişim gibi, sinirden bağaran birine dönüşüyorum.
Uzaktan kendimi izleyebiliyormuşum gibi geliyor o anlarda, çünkü bir tarafta bağırırken, huysuzlanırken, diğer bir açıda irite olmuş bir şekilde bağıran kızı izleyen bir ben de var, böyle yapmasa keşke diyen…
Of… Çok uzun zamandır böyle.
Kime anlatmaya çalışsam, bir türlü anlatamıyorum gibi geliyor. Ya da daha çok, söyledikleri istediğim cevaplar değil gibi. O zaman da başa dönüyorum tekrar, aradığım, beklediğim bir cevap/yorum varsa kaynağı biliyorum demektir. Nedenini bulursam çözebilirim.
En kötüsü, nedenini bulamıyorum değil de, aslında bulmak istemiyorsam? O daha korkunç. Düşünüp düşünüp bunu keşfetmek istemiyorum.
Kendime bile dürüst olamıyorum bu aralar.
Muguet.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder