Uzaklaşmak istiyorum. Sıkıldım... Sık sık olduğu gibi yine sıkıldım. Bulunduğum yerden, etrafımdan, etrafımdakilerden... Bazen ondan bile!
Ki bıkmamam gereken tek insan belki de. Düşünüyorum da eğer şimdi yapmadığı için şikayet ettiğim şeyleri yapsaydı nolurdu? Üzerime çok fazla düşseydi mesela, “aşkım, bi tanem” diye kıçımın dibinden ayrılmasaydı, ben O’nun hayatı olmuşum gibi davransaydı, ben olmasam nefes alamazmış gibi, ben hala bu kadar çok sevebilir miydim onu? Benim istediğim değil miydi zaten bu? Erkeğin mıç mıç olmaması hani? Ne ara unuttum ben bunu?
Şimdi de yoruluyorum ama. Sanki hala 1,5 yıl öncesindeymişim gibi hissediyorum bazen. Hala beni gerçekten tanısın ve sevsin diye emek harcıyormuş ya da harcamam gerekiyormuş gibi. Oysa geçmiştik artık bunları. Artık “ben”im zaten onun karşısında. Tanımadığı biri değilim. Kendimim. Tam da olduğum gibi, anlattığım gibi. Tek bir saçmalığı değiştirmedim kendimle ilgili. Neysem onu anlattım ben ona.
Sinirimle, çocukluğumla, olgunluğum, şımarıklığım, kıskançlığımla, kuruntularımla, sevimliliğim, güzelliğim, çirkinliğimle neysem oyum karşısında. Ne bir fazlayım ne de bir eksik. Öyle rahatım. (geğiremiyorum sadece bak o geriyo beni ama:p) Öyle ben gibi. Öyle o gibi olmak istiyorum.
Ama gün geliyor, her şeyi bir tarafa atmak, yalnız kalmak istiyorum. Oysa yalnız, O’nsuz kalacağım an çıldırıcağımı bile bile... Atacağım adım bile sahipsiz kalır o olmasa, biliyorum.
Farkındayım, ne istediğimi bilmiyormuş gibiyim. Biliyorum oysa, ama sapıtıyorum işte bazen. Niye böyle olduğunu anlamıyorum. İstediğim şeyin o olmadığından emin olduğum halde, yapmam gereken tek şey aklımdaki saçmalıklarmış gibi davranıyorum. Ve bunu tamamen kıçımdan uyduruyorum. “Rahat batıyor”un duygusal karşılığı sanırım bu.
Yoksa tek istediğim; hep yanımda olması. Beni çok sevdiğini hissettiğim sürece öyle mutlu olucam ki. Ben hayatımda ilk kez böyle sevdim. Sırf bu yüzden bile ona hep borçlu kalıcam sanırım.
Dizinin dibinde oturuyım, göğsünde uyuyım, o sıkı sıkı sarılsın bana... Ömrüm geçsin böyle gık demem yemin ederim...
Ki bıkmamam gereken tek insan belki de. Düşünüyorum da eğer şimdi yapmadığı için şikayet ettiğim şeyleri yapsaydı nolurdu? Üzerime çok fazla düşseydi mesela, “aşkım, bi tanem” diye kıçımın dibinden ayrılmasaydı, ben O’nun hayatı olmuşum gibi davransaydı, ben olmasam nefes alamazmış gibi, ben hala bu kadar çok sevebilir miydim onu? Benim istediğim değil miydi zaten bu? Erkeğin mıç mıç olmaması hani? Ne ara unuttum ben bunu?
Şimdi de yoruluyorum ama. Sanki hala 1,5 yıl öncesindeymişim gibi hissediyorum bazen. Hala beni gerçekten tanısın ve sevsin diye emek harcıyormuş ya da harcamam gerekiyormuş gibi. Oysa geçmiştik artık bunları. Artık “ben”im zaten onun karşısında. Tanımadığı biri değilim. Kendimim. Tam da olduğum gibi, anlattığım gibi. Tek bir saçmalığı değiştirmedim kendimle ilgili. Neysem onu anlattım ben ona.
Sinirimle, çocukluğumla, olgunluğum, şımarıklığım, kıskançlığımla, kuruntularımla, sevimliliğim, güzelliğim, çirkinliğimle neysem oyum karşısında. Ne bir fazlayım ne de bir eksik. Öyle rahatım. (geğiremiyorum sadece bak o geriyo beni ama:p) Öyle ben gibi. Öyle o gibi olmak istiyorum.
Ama gün geliyor, her şeyi bir tarafa atmak, yalnız kalmak istiyorum. Oysa yalnız, O’nsuz kalacağım an çıldırıcağımı bile bile... Atacağım adım bile sahipsiz kalır o olmasa, biliyorum.
Farkındayım, ne istediğimi bilmiyormuş gibiyim. Biliyorum oysa, ama sapıtıyorum işte bazen. Niye böyle olduğunu anlamıyorum. İstediğim şeyin o olmadığından emin olduğum halde, yapmam gereken tek şey aklımdaki saçmalıklarmış gibi davranıyorum. Ve bunu tamamen kıçımdan uyduruyorum. “Rahat batıyor”un duygusal karşılığı sanırım bu.
Yoksa tek istediğim; hep yanımda olması. Beni çok sevdiğini hissettiğim sürece öyle mutlu olucam ki. Ben hayatımda ilk kez böyle sevdim. Sırf bu yüzden bile ona hep borçlu kalıcam sanırım.
Dizinin dibinde oturuyım, göğsünde uyuyım, o sıkı sıkı sarılsın bana... Ömrüm geçsin böyle gık demem yemin ederim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder