Gerçekten. Utanıyorum, dana kadar oldum 24 yaşına geldim ama hala akşam tek başıma kalıyosam feci tırsıyorum.
Annemler yazlığa gitti haftasonu. 2 ay kadar tek başımayım yani. Ama evde korkuyorum. Sesler bile duyuyorum lan:S Dün gece gerçekten ödüm koptu!
Tüm ışıkları açtım, ev telefonu çaldı ben yerimden sıçradım. Geçirdiğim zaman da topu topu yarım saat hee. 11’de geldim, 11 buçukta attım kendimi yatağa zaten. Ama sorsan derim ki 2 saat eziyet etti bana ecinniler.
Ordan ses duyuyorum, kalbim pat pat pat atıyo, gözlerimi kapıya doğru çeviriyorum korka korka, hani kapıda minik boylu, korkunç sıfatlı bişi beni bekliyor gibi geliyor. Neyse bakıyorum kimse yok. Tam rahatlıyorum, yüzümü yıkıyıcam, anam aynaya bakamıyorum. Yüzüm benden bağımsız mimikler yapıcak, korkudan öldürücek beni, eminim. Ya da emin değilim, belki de canavara dönüşüp aynadan üzerime atlıyıcak. Evet evet, Allah’ım naapıcam, kurtar beni noolur, diye yusuf yusuf bakıyorum aynaya, kocaman açılmış gözlerim, ağlıyıcak gibi büzülmüş dudaklarımla benden başka kimseye ait değil yüzüm.
Böyle bir dolu korkulu andan sonra, gittim odama tüm ışıkları açık bırakıp, maraton kazanmak isteyen bir koşucu edasıyla. Kapadım kapıyı, attım kendimi yatağa, sevgilmi aradım. Hani bir rahatlıyım diye. Bu sefer de odam çok karanlık geldi, hiç bişi görmüyorum, gözümü kapatıyım bari dedim, yumdum gözlerimi öyle konuşuyorum. Odamın ışığını da açık bırakamam ki, asla uyuyamam ışıkta. Eziyet ama bu, eziyetttt!!!
Uyuyım bi an önce o zaman ben diye kapadım telefonu, arkamı duvara döndüm. Ama yatağın kenarından o korkunç sıfatlı çıkıcakmış gibi hissediyorum. Bi yandan dua ederken bi yandan da nefes alıp kalbimin hızını azaltmaya çalışıyorum. Yüzümü duvara döniyim dedim ama ya bu sefer de arkamdan hançerlerlerse beni... Ağlıyıcam hönküre hönküre, ses çıkarmaktan korkuyorum.
Böyle yusuf yusuf bin bir düşünceyle uyumuşum.
Sabah kalktım, hala benim, yüzüm ben, uzuvlarım eksik değil. Sağlıklıyım, etrafımda bıraktığım hiç bir şeyin yeri değişmemiş. Rahatladım.
Yalnız yaşamak istiyorum bi de ben... Neyime güveniyorum acaba...
Tüm ışıkları açtım, ev telefonu çaldı ben yerimden sıçradım. Geçirdiğim zaman da topu topu yarım saat hee. 11’de geldim, 11 buçukta attım kendimi yatağa zaten. Ama sorsan derim ki 2 saat eziyet etti bana ecinniler.
Ordan ses duyuyorum, kalbim pat pat pat atıyo, gözlerimi kapıya doğru çeviriyorum korka korka, hani kapıda minik boylu, korkunç sıfatlı bişi beni bekliyor gibi geliyor. Neyse bakıyorum kimse yok. Tam rahatlıyorum, yüzümü yıkıyıcam, anam aynaya bakamıyorum. Yüzüm benden bağımsız mimikler yapıcak, korkudan öldürücek beni, eminim. Ya da emin değilim, belki de canavara dönüşüp aynadan üzerime atlıyıcak. Evet evet, Allah’ım naapıcam, kurtar beni noolur, diye yusuf yusuf bakıyorum aynaya, kocaman açılmış gözlerim, ağlıyıcak gibi büzülmüş dudaklarımla benden başka kimseye ait değil yüzüm.Böyle bir dolu korkulu andan sonra, gittim odama tüm ışıkları açık bırakıp, maraton kazanmak isteyen bir koşucu edasıyla. Kapadım kapıyı, attım kendimi yatağa, sevgilmi aradım. Hani bir rahatlıyım diye. Bu sefer de odam çok karanlık geldi, hiç bişi görmüyorum, gözümü kapatıyım bari dedim, yumdum gözlerimi öyle konuşuyorum. Odamın ışığını da açık bırakamam ki, asla uyuyamam ışıkta. Eziyet ama bu, eziyetttt!!!
Uyuyım bi an önce o zaman ben diye kapadım telefonu, arkamı duvara döndüm. Ama yatağın kenarından o korkunç sıfatlı çıkıcakmış gibi hissediyorum. Bi yandan dua ederken bi yandan da nefes alıp kalbimin hızını azaltmaya çalışıyorum. Yüzümü duvara döniyim dedim ama ya bu sefer de arkamdan hançerlerlerse beni... Ağlıyıcam hönküre hönküre, ses çıkarmaktan korkuyorum.
Böyle yusuf yusuf bin bir düşünceyle uyumuşum.
Sabah kalktım, hala benim, yüzüm ben, uzuvlarım eksik değil. Sağlıklıyım, etrafımda bıraktığım hiç bir şeyin yeri değişmemiş. Rahatladım.
Yalnız yaşamak istiyorum bi de ben... Neyime güveniyorum acaba...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder